Odpowiednio dobrana grupa ludzi to połowa sukcesu na drodze do realizacji filmu. Kompletowanie ekipy zazwyczaj rozpoczynam od wyboru osób decydujących o artystycznym kształcie projektu. Intuicyjne więc moje myśli skierowały się ku zdjęciom do filmu.
Decyzja o wyborze operatora obrazu nie nastręczyła mi wielu problemów. Z ogromnym entuzjazmem zaproponowałem współpracę
Kacprowi Fertaczowi, z którym mamy na koncie jeden wspólny krótki metraż. W realizacji zdjęć oświetleniem wspomagać go miał Bartek Gburek, z którym od kilku lat tworzą nierozłączny duet.
Za stronę wizualną "Wyłączności" współodpowiedzialny miał być debiutujący w roli scenografa lubelski artysta grafik - Michał Ćwiek. Jego dziełem był wystrój pokoju głównego bohatera oraz malunek zdobiący burzoną w trakcie rozwoju akcji ścianę.
Kolejnym krokiem było zadecydowanie o warstwie muzycznej mającego powstać filmu, która jest przecież jednym z ważniejszych elementów budujących nastrój opowieści. Zależało mi na perfekcji w tej kwestii, toteż zaproponowałem współpracę mistrzowi gatunku -
Michałowi Lorencowi.
O pomoc zwróciłem się także do koleżanki z czasów Akademii Filmu i Telewizji - Kasi Syrówki, która zaoferowała współfinansowanie produkcji i objęcie funkcji producenta. Wsparcie finansowe uzyskaliśmy ponadto od Kancelarii Prezydenta Miasta Lublin. Budżet uzupełniłem z własnych środków.
Dysponując odpowiednią kwotą pieniędzy mogliśmy przystąpić do realizacji naszych zamierzeń. Za organizację produkcji odpowiadał Maciek Misztal. Do pomocy miał trzech nieocenionych asystentów - Marcina Kulczyckiego (II kierownik produkcji), Kamila Krukowskiego (asystent reżysera) oraz Piotra "Chaos" Flisiuka (kierownik planu).
Termin zdjęć ustaliliśmy na koniec sierpnia 2009 roku. Lubelska ekipa rozpoczęła organizację planu. Ja z kolei przystąpiłem do pracy z aktorami.
Główną rolę od samego początku chciałem powierzyć Lesławowi Żurkowi. Mając w pamięci jego kreacje w etiudach Janka P. Matuszyńskiego ("Myjnia", "Wiem kto to zrobił") wiedziałem, że idealnie będzie się nadawał do roli w "Wyłączności". Postać, w którą miał się wcielić - Szymon - to osoba na granicy wytrzymałości. Jej spokój i szczęście zostało zmącone przez odejście ukochanej dziewczyny - Laury. Odejście najgorsze z możliwych - bez pożegnania, bez słowa wyjaśnienia - po prostu ucieczka. Szymon nie jest bynajmniej postacią bierną. Rozpoczyna poszukiwania, dąży do konfrontacji z Laurą. Z jakim skutkiem? Dowiecie się w grudniu.
Rolę Laury zaproponowałem Agnieszce Judyckiej, która na dużym ekranie debiutowała w "Drzazgach" Macieja Pieprzycy. Na co dzień występująca w Teatrze Powszechnym w Warszawie aktorka wcieliła się w postać ambitnej dziennikarki, dla której związek z Szymonem jest ciężarem na drodze ku karierze.
Obsadę zamknęli statyści wyłonieni podczas castingów zorganizowanych przez Kinoteatr Projekt Centrum Kultury w Lublinie oraz wspaniała ekipa policjantów i pogotowia ratunkowego.
Decyzja o wyborze operatora obrazu nie nastręczyła mi wielu problemów. Z ogromnym entuzjazmem zaproponowałem współpracę Kacprowi Fertaczowi, z którym mamy na koncie jeden wspólny krótki metraż. W realizacji zdjęć oświetleniem wspomagać go miał Bartek Gburek, z którym od kilku lat tworzą nierozłączny duet.
Za stronę wizualną "Wyłączności" współodpowiedzialny miał być debiutujący w roli scenografa lubelski artysta grafik - Michał Ćwiek. Jego dziełem był wystrój pokoju głównego bohatera oraz malunek zdobiący burzoną w trakcie rozwoju akcji ścianę.
Dysponując odpowiednią kwotą pieniędzy mogliśmy przystąpić do realizacji naszych zamierzeń. Za organizację produkcji odpowiadał Maciek Misztal. Do pomocy miał trzech nieocenionych asystentów - Marcina Kulczyckiego (II kierownik produkcji), Kamila Krukowskiego (asystent reżysera) oraz Piotra "Chaos" Flisiuka (kierownik planu).
Pierwszych kilka tygodni 2009 roku zajęły prace nad scenariuszem oraz dostosowaniem historii opowiadanej przez izraelskiego pisarza do polskich realiów. Mocno skondensowaną na zaledwie czterech stronach opowieść należało rozszerzyć i ułożyć w pewną strukturę niosącą jasny przekaz. Było to o tyle proste, że Keret pozostawia czytelnikowi wiele swobody w interpretacji pisanych przez siebie opowieści. Każda historia skrywa w sobie wiele znaczeń, z których każdy może wybrać to, które najmocniej do niego przemawia.
